Toen ik op zestienjarige leeftijd mijn vrouw, Irma, leerde kennen, voelde zij mijn aantrekkingskracht tot honden aan en deed me een Duitste herder cadeau. Samen met mijn nieuwe hond, Tosca, sloot ik aan bij de lokale hondenclub om te trainen. En hoewel ik me daar op dat moment niet van bewust was, ging het er best hard aan toe. De trainingen bestonden vooral uit roepen, duwen en trekken. Iets dat ergens in mijn onderbewuste bleef sluimeren, ik voelde dat er iets niet klopte. En dus stapte ik uit de club om aan zelfstudie te doen.

Het was pas in 2012 dat ik mij de Mechelse herder uit mijn kindertijd herinnerde. Vanuit mijn kindbeleving had ik urenlange gesprekken met die hond. Een warme herinnering die voor mij de doorslag gaf, want sindsdien is mijn filosofie dat honden perfect zijn, helemaal zoals ze zijn. Het zijn voelende persoonlijkheden die geen opvoeding of training nodig hebben. Wel de liefde en het geduld van hun verzorgers. Met die nieuwe bewustheid transformeerde ik van hondentrainer naar hondenpsycholoog.